جنگ نابرابر در کوبانی با اردوی ارتجاع باردیگر ثابت کرد، تا زمانی که نیروهای مترقی و آزادیخواه متوجه نشده اند، در پس هر اقدامی و عملی منافعی خوابیده است و این منافع چیزی جز تقلای طبقه حاکم برای حفظ نظم موجود نیست، سخن گفتن از آزادی و رهائی شعار پوچی بیش نیست.
اپورتونیست ها نباید فراموش کنند، وقتی دیروز گرد سیاستهای گماشتگان بومیِ امپریالیست ها و صهیونیزم بین الملل جمع شده بودند و از برنامه ی باصطلاح استقلال این حکومت که چیزی جز جنگ زرگری با گماشته ی بزرگ نبود، دفاع جانانه می کردند، در حالیکه داعش به بخش بزرگی از عراق با سکوت و همراهی همین گماشته ی کوچک مسلط شده بود. اعدام های صد ها نفری از جوانان و مردم بی دفاع را با سبعت و حیوانی ترین وجه ممکن راه انداخته بود، آنموقع نه فراخوانی در محکومیت توحش داعش داده می شد و نه چیزی بنام جنایت علیه بشریت بر زبانها بود. حال چه شده است، امروز چپ شرمگین دست به دامن دولت های سرمایه داری دراز کرده است، تا از وقوع یک جنایت بشریِ دیگر در کوبانی جلوگیری نماید.!؟ در حالیکه تا دیروز و بدرستی، ( PYD)، حزب اتحاد دموکراتیک، شاخه پ ک ک در سوریه را، عامل بشار اسد می دانستند. آیا زمان آن نرسیده است، به این آشفتگی و استیصال فکری برای همیشه درمانی جستجو کرد. و تز بی منطق "دشمن دشمن من، دوست من است" را برای همیشه به گورستان اذهان باطل سپرد.؟
اما در این میان، روح آزادیخواهی و تسلیم ناپذیریِ مردم مبارز کرد، خصوصأ زنان مبارزی که پیوسته و همواره نقش برجسته در مبارزات آزادیخواهانه داشته اند، بمانند سایر مردمان ستمکش جهان، نمی تواند و نباید دست آویزی برای اهداف و منافع اردوی ارتجاع و اپورتونیست های حامی سرمایه قرار گیرد.
آنهائیکه، در خارج از ناسیونالیست های رنگارنگ کرد، که خود بستر استمرار و تداوم هزاران رنج و محنت را با سازشکاری، مذاکره و دنبال کردن منافع فردی و گروهی بر این خلق تحمیل کرده اند، می خواهند این جنگ را با شناسنامه کردی به جهانیان معرفی کنند. اگر این عمل در خدمت نظام سرمایه نیست، پس چیست.؟
موضع کمونیست ها و تمام نیروهای آزادیخواه و انقلابی در این جنگ، که نه در کوبانی آغاز شده است و نه در کوبانی پایان خواهد یافت، کاملا روشن است. این جنگ، بموازات هزاران جنگ و کشتار نظام سرمایه داری در سراسر جهان پیش می رود، و دو جبهه بیشتر ندارد. جبهه ی یاغیان و چپاولگران و مرتجعین تحت رهبری امپریالیزم و صهیونیزم، و جبهه ی اردوی استثمار شوندگان و فرودستان. صف مستقل نیروهای انقلابی نمی تواند دست آویز تمایلات ناسیونالیزم کرد باشد، و با پرچم آن به جنایات نظام سرمایه داری در سراسر جهان پرده ی استتار بکشد.
کمونیست ها ارزنده ترین تاریخ مبارزات و مقاومت ها را دارند، کافی است آن تجارب را دریابیم و بکار ببندیم. مضحک تر از این نمی شود نیروئی ادعای انقلابی کند و در عین حال از دشمنان طبقاتی خواهان استمرار جنایت باشد. ( اشاره به آنهائیکه ترکیه، ایران، غرب و غیره را متهم به کوتاهی در اقدام علیه جانیان داعشی می کنند). گوئی که اولآ جنایت و کشتار در این نظام مقوله غیر طبقاتی است و در ثانی داعش از آسمان نازل شد و هیج دولت سرمایه نقشی در تجهیز و تقویت آن برای انجام این جنایات نداشته اند. حال باید همین دولت های جنایتکار در مقام ناجی بشریت و در نقش آنتی تز ظاهر شوند.!
هشتم اکتبر ۲۰۱۴
روزبه کوراغلی
